Artık buralara ait değilim
Sanki
Başkalarının ektiği ağaçların gölgelerinde dinlendim
Tanımadığım insanların bulutlarında üşüdüm
Sevmediğim cümleler kurdum
Ben olmayan şeyler söyledim
Artık buralara ait değilim
Üzgün bile değilim çoğu şeye
Kırk yıllık arkadaşlarım yedi kat yabancı
Ellerimden
Saçlarımdan
Omuzlarımdan
Sırtımdan düşüyor yere hatıralar
Dönüp de bakmıyorum bile
Ukalalıktan hiç değil
Hislerim alıp başını bir köye yerleşmiş
Umrumda değiller bile demiyorum
Bir tek kelime etmiyorum
Aklımdan bile geçmiyorlar
Fazla olan her şey israfmış gibi geliyor
Ve her şey çok fazla
Öyle bir silindi ki içim
İçim silindi benim
Biri gelip ameliyatla aldırmış gibi içimi
Gelmiş kocaman bir boşluk koyup gitmiş gibi
Her gün çıktığım bir merdiven vardı
Geçtiğim kapılar
Yürüdüğüm koridorlar
Hadi geçtim onları
İnsanları tanımıyorum ya ben
İnsanlar yok
Aldırmışım hepsini içimle birlikte
Tüm dünyaların güneşleri birleşip açsa içime
Yine ısınamam gibi geliyor bazen
Yine karanlık
Yine loş
Yine ışıksız
Buralara ait değilim işte
Sahte olan her şeyin bir son kullanma tarihi var
Gülüşün
Övüşün
Sevişin
Hepsinin tarihi aynı anda doldu sanki
Sonra ben bir gün uyandım
Bi bakmışım
Gitmişim herkesin hayatından
Ulan daha ne oyunlar oynayacaktık birlikte halbuki ama gitmişim ben
Parayla pulla dönülecek bir yer değil
Bu vazgeçişlerin en geri dönülmeyeni
Öyle bir silinmiş ki içim
Bugün hadi desem
Nereden geldiğimi bilmiyorum
Sahi nereye aitim ben
Beni bulan var mı
Beni gören
Arıyorum kendimin hasarsız halini ilk sahibinden