Senin bir gülüşün var
Sanki siyah beyaz bir film renkleniyor
Gamzende kuşlar
Sana sokuluyorlar
Belli ki bildikleri bir şey var
Bir güzelliğin içinde kendilerine yer açıyorlar
Saçlarından dökülen bir ışık
Henüz adını bulamadım
Saçlarından masallara doğru dökülüyor
Gözlerinde kararsız bir bulutun yalnızlığı
Yağsam mı bilemiyor baktığı uzaklara
Gözlerin arıyor
Gözlerin yorgun
Gözlerin kocaman açılıp bana bakıyor
Sonra birisi alıp güneşi yanaklarına koyuyor
Öyle usul usul
Öyle sıcacık
Ellerin yumuşacık
Yanağımı avucuna bırakıp sonsuzluğa doğru bir çığlık atıyorum
Derin bir nefes ne kadar uzun sürebilir
O kadar uzun ellerinde kalıyorum
Sonra bir boşunalık duygusu çıka geliyor
Hüzünlü ama kabullenmiş bir umutsuzluk bu
Bizim tomurcuğumuzdan da çiçekler fışkıracaktı belki diyorum içimden
Sessiz ve incitmeden
Yıllar önce görmüştüm
Acımıştı
Yine acısa ya diyorum
Kanasak yine dokunurken
Belki de dünyanın en güzel vazgeçişiydin sen