Eskisi kadar ağır değil artık
Bir an geldi ve hissizleştim
Kendime hayrım olmayan bir çağı kapatıp diğerine geçtim
Başa çıkamadığım dertlerimle yüzleşmek yerine
Bana yapılan kötülükleri anlamayı seçtim
Hak vermeye çalışırken kendimden vazgeçtim
Empati insanın kendine sapladığı bir bıçak
Başımıza ne geldiyse sevmeye çalışmaktan
Kabul etmek zor ama
Kimse kimsenin hayatının anlamı değil
Ben seninle hayatımın bir kısmının iyi bir şeyi oldum
Tamamlanmak isterken yarım kalıp kayboldum.
Çok hayal kuruyoruz sebebi bu
Renkli kalemlerimizi alıp
Bütün kötü şeylerin üstünü karalıyoruz
Kağıtta olunca saklaması kolay
Pembe güneş mi olur
Ya sarı ağaç?
Oluyor işte
Herkes inanıyor
Ben inanıyorum.
Bir gün son kez boyadık o defteri
Hiçbirimizin haberi yok
Kalemleri bıraktık
Ve usulca kalkıp masanın başından
Farkına vardık
Eskisi kadar ağır değil artık.